Pierwszy numer pod redakcją naukową prof. dr hab. Maria Majdan,
skierowany jest do praktykujących reumatologów, lekarzy rodzinnych, nefrologów,
kardiologów, ortopedów Został poświęcony tematowi dny moczanowej, jako
chorobie ogólnoustrojowej przebiegającej często z wieloma schorzeniami
towarzyszącymi.
W numerze omówiono m.in.::
- Dnę moczanową (DM), jako chorobę ogólnoustrojową, jej rozpoznanie oraz
zasady leczenia. Jest jedną z najpowszechniejszych artropatii zapalnych u
człowieka. Częstość występowania DM w krajach wysoko rozwiniętych sukcesywnie
wzrasta – obecnie dochodzi do 4% populacji i zwiększa się wraz z wiekiem.
Dna moczanowa i hiperurykemia są poważnymi problemami klinicznymi
współczesnej medycyny (nie tylko reumatologii).
- Zespół metaboliczny (ZM), który stał się jednym z głównych, narastających
problemów zdrowia publicznego w najbardziej rozwiniętych krajach świata.
Zwykle towarzyszy on zespołowi wspólnie występujących zaburzeń metabolicznych
(otyłość brzuszna, upośledzona tolerancja glukozy, dyslipidemia,
nadciśnienie tętnicze), określonych łącznie nazwą „zespołu metabolicznego”.
Jego nieodłącznym elementem jest hiperurykemia.
- Aktualnie stosowane leki w terapii dny moczanowej, zgodne z rekomendacją
Europejskiego Stowarzyszenia na rzecz Walki z Chorobami Reumatycznymi
(EULAR). Mimo że DM znana jest od starożytności i należy do schorzeń
implikujących uciążliwe dolegliwości, a mechanizmy patofizjologiczne jej
powstawania zostały stosunkowo dobrze poznane, nadal nie opracowano
satysfakcjonująco skutecznych sposobów jej leczenia.
- Częstość występowania dny moczanowej wyraźnie wzrasta wraz z wiekiem. W
starszym wieku częściej niż w młodszej populacji chorują kobiety. Obraz
kliniczny dny moczanowej w starszym wieku różni się od przebiegu dny u ludzi
młodszych dlatego często bywa rozpoznawana z dużym opóźnieniem. Leczenie dny
moczanowej w wieku podeszłym jest często utrudnione ze względu na liczne
schorzenia współwystępujące
- Choroby wynikające z odkładania złogów innych niż kryształy moczanu sodu,
przede wszystkim związków zawierających wapń. Artropatie wywołane przez
kryształy to heterogenna grupa schorzeń, dla których charakterystyczne jest
odkładanie różnych substancji mineralnych w obrębie struktur stawowych, ale
również w tkankach miękkich. Mimo istotnego postępu w rozumieniu patogenezy
krystalopatii wciąż nie jest ona w pełni poznana.